آنفولانزا یک عفونت ویروسی بسیار مسری است و یکی از بیماری‌های شدید در فصل زمستان است. آنفولانزا عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی است که شامل بینی، لوله‌های نایژه‌ای و ریه‌ها است. آنفولانزا می‌تواند کودک را در هر سنی مریض کند. آنفولانزا در کودکان ممکن است به عفونت سینوسی، عفونت گوش، ذات الریه یا حتی مرگ منجر شود. اگر چه بیشتر افراد، از جمله کودکان، کمتر از یک هفته به بیماری آنفولانزا مبتلا هستند، اما برخی از آنها بیماری جدی‌تری دارند و ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشند.

دلایل

آنفولانزا عفونت حاد ناشی از هر یک از سه نوع ویروس آنفلوانزا (A، B یا C) است:

• انواع آنفولانزا A و B موجب بیماری‌های همه‌گیر تنفسی می‌شوند که تقریبا در هر زمستان رخ می‌دهد. آنها اغلب منجر به افزایش میزان بستری شدن و مرگ می‌شوند. پزشکان با تمرکز روی نوع A و B تلاش می‌کنند تا گسترش آنفولانزا را کنترل کنند. یکی از دلایلی که آنفولانزا یک مشکل باقی مانده، این است که ویروس‌ها مرتبا در حال تغییر ساختار خود هستند. این به این معنی است که کودکان هر ساله در معرض انواع جدید ویروس قرار می‌گیرند.
• آنفولانزا نوع C یا باعث بیماری بسیار خفیف تنفسی شده و یا کلا هیچگونه علائمی ندارد. این بیماری همه گیر نیست و تاثیر شدید بهداشت عمومی که انواع آنفولانزای A و B دارند را ندارد.

ویروس آنفولانزا به طور مداوم تغییر می‌کند (جهش دارد)، که به ویروس کمک می‌کند تا از سیستم ایمنی بدن کودکان و بزرگسالان در برود. افراد بدون توجه به سن می‌توانند دچار آنفولانزا شوند.

راه‌های انتقال آنفولانزا

ویروس آنفولانزا به طور کلی از فردی به فرد دیگر از طریق هوا منتقل می‌شود. این بدان معنی است که کودک می‌تواند آنفولانزا را با تماس با یک فرد آلوده که عطسه یا سرفه کرده است، بگیرد. ویروس همچنین می‌تواند برای مدت کوتاهی در مواردی مانند دستگیره‌های در، خودکار یا مداد، صفحه کلید، گوشی‌های تلفن، و ظروف غذا یا نوشیدنی زندگی کند. بنابراین کودک می‌تواند با لمس کردن چیزهایی که توسط فرد بیمار آلوده شده است و پس از آن لمس دهان، چشم یا بینی خود دچار آنفلونزا شود.

معمولا کودکان مبتلا به آنفولانزا 24 ساعت قبل از شروع علائم و در طول زمانی که بیشترین علائم را دارند، بیشترین واگیر را دارند. به همین دلیل است که جلوگیری از گسترش آنفولانزا به ویژه در بین کودکان سخت است زیرا آنها همیشه نمی‌دانند که بیمار هستند، در حالی که هنوز بیماری را گسترش می‌دهند. خطر انتقال عفونت به دیگران معمولا در روز هفتم عفونت متوقف می‌شود.

علائم

سرماخوردگی و آنفولانزا 2 بیماری متفاوت هستند. سرماخوردگی نسبتا بی‌ضرر است و با گذشت زمان خود به خود از بین می‌رود. آنفولانزا سریع‌تر از سرماخوردگی ضربه می‌زند و باعث می‌شود کودکان و نوزادان احساس ناخوشایندی داشته باشند. کودکان مبتلا به سرماخوردگی معمولا انرژی دارند تا بازی کنند و روال روزانه خود را حفظ کنند. کودکان مبتلا به آنفلوآنزا معمولا در رختخواب هستند. دوره کمون آنفولانزا 1-4 روز (متوسط 2 روز) است.

علائم عادی آنفلوآنزا عبارتند از:

• تب ناگهانی
• سرد بودن و لرزیدن
• سر درد
• دردهای عضلانی
• خستگی شدید
• سرفه خشک و گلو درد
• کم اشتهایی 

کودکان مبتلا به آنفلوآنزا ممکن است علائم مشابه زیادی با بزرگسالان داشته باشند، اما ممکن است تفاوت‌هایی نیز وجود داشته باشد:

• ممکن است نوزادان و کودکان تب بالایی که قابل توضیح نیست و نشانه‌های دیگری از بیماری داشته باشند.
• بچه‌های جوان معمولا دمای بیش از 39.5 درجه سانتیگراد دارند و ممکن است تشنج‌های ناشی از تب داشته باشند.
• ناراحتی و درد معده، استفراغ، اسهال در کودکان کم سن‌تر شایع است. قرمز شدن گوش و چشم نیز رایج است.
• در برخی موارد، التهاب ماهیچه‌ای می‌تواند منجر به درد شدید پا یا درد کمر شود.

تشخیص

اگر آنفولانزا در طول فصل آنفولانزا رخ دهد، پزشک ممکن است به سادگی از مشاهده‌ی علائم معمول تب، بی‌حالی و مشکلات تنفسی در دستگاه تنفسی فوقانی تشخیص دهد که کودک آنفولانزا دارد.

پزشک ممکن است از خلط‌های بینی و گلو نمونه گرفته و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه بفرستد. در حال حاضر چندین کیت تشخیصی سریع با درجه نسبتا بالایی از دقت در دسترس هستند. نتایج به سرعت در همان حین که در مطب هستید مشخص می‌شوند. گاهی اوقات آنفلوآنزا با آزمایش‌های سریع مشخص نمی‌شود. برخی مواقع ممکن است یک فیلم اشعه‌ی ایکس قفسه سینه گرفته شود تا اطمینان حاصل شود که کودک مبتلا به ذات‌الریه نیست.

درمان آنفولانزا

درمان خاص برای آنفولانزا توسط پزشک کودک بر اساس موارد زیر مشخص می‌شود:

• سن کودک، سلامت کلی و سابقه پزشکی
• شدت علائم
• تحمل کودک برای داروها، روش‌ها یا درمان‌های خاص
• انتظارات در مورد وضعیت

هدف از درمان آنفلوآنزا کمک به پیشگیری یا کاهش شدت علائم است. استراحت مطلق و افزایش مصرف مایعات اولین گزینه برای درمان آنفلوانزا است. درمان‌های دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• داروهایی مانند استامینوفن یا ایبوپروفن برای تسکین درد و تب استفاده می‌شوند. آسپرین نباید بدون مشورت با پزشک به کودک تب‌دار داده شود. داروهای انتخابی برای کودکان استامینوفن است.
• داروهای ضد ویروسی ممکن است به کاهش مدت بیماری و کاهش شدت علائم کمک کنند، اما آنفولانزا را درمان نمی‌کنند. این دارو برای تاثیر داشتن روی ویروس‌ها باید در طول 3 روز پس از شروع علائم مصرف شود. طول درمان توسط پزشک کودک تعیین خواهد شد. داروهای ضد ویروسی همچنین ممکن است به عنوان جلوگیری یا پیشگیری برای در معرض ابتلا قرار گرفتن در رابطه با یک فرد مبتلا به آنفولانزا مصرف شوند.

پیشگیری

واکسن جدید آنفلوآنزا هر ساله قبل از آغاز فصل آنفولانزا در دسترس است. همه‌ی کودکان با آغاز 6 ماهگی باید هر سال واکسن آنفلوانزا دریافت کنند.

واکسن آنفولانزا به صورت تزریقی در دسترس است. تزریق واکسن در کودک شش ماه تا هشت سال با دو دوز با فاصله حداقل 4 هفته تزریق می‌شود و در صورت سابقه قبلی تزریق واکسن با دوز مناسب، یک نوبت کفایت می‌کند. برای کودکان بالای هشت سال فقط یک نوبت تزریق می‌شود. برای اطمینان از اینکه کدام واکسن آنفولانزا برای کودک مناسب است با پزشک صحبت کنید. داروهای ضد ویروسی می‌توانند تجویز شوند تا به جلوگیری از نشانه‌های شدید طولانی مدت یا ابتلا به آنفلوانزا کمک کنند.